Stel jezelf een plek voor waar je tot in de eeuwigheid mag verblijven. Hoe die eruit ziet zal ik proberen te beschrijven. Er zijn geen gouden straten, maar het ruikt er altijd naar pas gemaaid gras. Vlinders vliegen er vrij rond met de bijen. Wespen zijn er ook, maar ze prikken niet. Op de achtergrond klinkt er zo na de lunch altijd prettige muziek. We wonen aan het water en mensen lopen de hele dag langs. Deze mensen – ook wel bezoekers genoemd – zijn allemaal vriendelijk, maar verschil van mening mag er bestaan. Dat houdt het verblijf spannend, anders duurt de eeuwigheid wel erg lang. We slapen in tenten. Soms als stel, soms met kinderen, maar ook vrienden met vrienden en sommigen slapen heerlijk alleen.
De mobiele telefoon is er nog wel, maar wordt voornamelijk gebruikt om elkaar muziek te laten horen of grappige en inspirerende filmpjes te tonen. Zo wordt het gevoerde gesprek van extra charme en gespreksstof voorzien. We drinken alcohol, maar altijd met mate. Je kunt je kratje bier er overigens gewoon buiten laten staan. Er wordt gerookt, gedanst, geluisterd naar muziek. We laten ons inspireren door sprekers als Tom Mikkers, Nadia Bolz-Weber en Rikko Voorberg. Ga je buiten het programma om op avontuur dan zou je maar zo kunnen stuiten op een zaal vol spiegels, een biechthokje waar iemand een speciaal persoonlijk liedje voor je zingt. Of word je even in een ander universum gezet door Bob Venus, pionier in dienst van de Gereformeerd Kerken vrijgemaakt in Leusden en Amersfoort, iedere keer weer op een andere manier.
Kinderen, baby’s, ouders en ouderen
Net als de gouden straten is het ook een fabeltje dat de zon altijd schijnt in de hemel, want wat is er mooier dan de zonsondergang te aanschouwen over het meertje waar de tenten omheen staan? Of de zonsopkomst met de dauw nog over het gras? En wat te denken van de koele nacht waarin we met lotgenoten rondom de tafel zitten bij het kaarslicht en zacht getokkel op een gitaar? Het fijne aan de zon is dat hij op gezette tijden onder gaat en altijd weer opkomt.
Kinderen spelen er overdag met elkaar en krijgen verhalen mee van hoe het vroeger was, wat ze daarvan kunnen leren en hoe ze met wijsheid de rest van hun leven kunnen betreden. Baby’s worden zacht gewiegd bij mysterieus vioolspel en ouderen kijken met weemoed naar hun kinderen en kleinkinderen die altijd in de buurt zijn. Er zijn geen tranen meer, geen pijn, omdat we in gemeenschap leven met elkaar en alles kunnen en mogen delen.
Een beetje hemel op aarde
Zo ziet het Graceland Festival eruit, als een paar dagen hemel op aarde. Een festival waarvan we als De Leven, als Remonstranten, als vrijzinnigen een aantal jaren hoofdsponsor zijn, omdat we het belangrijk vinden dat deze vorm van beleving, prikkeling en misschien zelfs wel van leven een plek moet hebben. Onze jonge mensen verdienen een ruimte waar het geloof niet in een keurslijf ervaren hoeft te worden, maar waar we toch buiten het veilige midden stappen. Waar bezoekers meningen, muziek of cabaretiers kunnen horen die ze niet meteen zullen omarmen, maar waar we iedere avond goede gesprekken over hebben. Bij kaarslicht en muziek op de Bluetoothspeaker via de mobiele telefoon op de achtergrond. Voor de tenten waar we die nacht weer slapen. Aan het water, waarin we de weerspiegeling van de maan zien.
Nu is de hoop van het Graceland Festival dat deze sfeer en ruimte op meerdere plekken ervaren kan worden. Dat hopen wij als Remonstranten – neem ik aan – ook. Hoewel de festivalsfeer een hele unieke is, moet het mogelijk zijn om met elkaar het gesprek aan te gaan over iets dat ons prikkelt, iets dat ons bezig houdt, iets van onze overtuiging of ons geloof, zonder dat we elkaar meteen in de haren vliegen. Zonder dat emotie de overhand neemt en de uitkomst van het gesprek bepaalt. Wij hopen dat als remonstrantse kerken uit te stralen en ook met De Leven hopen we een sfeer te creëren die ervoor zorgt dat we elkaar blijven uitdagen en omarmen. Met geduld en in alles de liefde.
Foto: Ellemieke Hoogendijk
Geef een reactie