“Evangelischen zijn wel modern in de vorm, maar te orthodox in de leer. Remonstrantse kerken zijn dan weer vrijzinnig en modern in de leer, maar in de vorm vaak ouderwets. Het gat daartussen proberen we op te vullen. Dat willen we doen door ruimte te bieden en in gesprek te gaan.” 

Aan het woord is Jaap Marinus, initiatiefnemer van De Leven. In 2015 nodigde hij zes mensen uit om met hem na te denken over ieders persoonlijke geloof, wat daar waardevol aan is en hoe ze dat handen en voeten konden geven. Uit die avonden ontstond De Leven. Een kernteam van zeven man organiseert maandelijks een activiteit. Dat team bestaat uit een brede mix, van atheïst
tot wekelijkse kerkbezoeker. Eenzelfde mix tref ik ook aan als ik op een winteravond een bijeenkomst van De Leven bezoek.

Op reis

Een donkere kerkzaal in Ede wordt alleen verlicht door kaarslicht als op een vrijdagavond een vijftiental twintigers naar binnen loopt. Stil nemen ze plaats in het midden van de kerkzaal. Een van de jongeren wandelt het podium op, pakt een microfoon. Licht vanuit de beamer vult het kaarslicht aan en vijf verhalen nemen de bezoekers mee op een reis. Deze begint vlakbij, in Amsterdam. De verteller worstelt met status. “Ik moet die sjaal hebben van € 700,-, want iedereen moet zien dat ik die kan betalen.” Winkels uit de P.C. Hooftstraat en grachtenpanden flitsen langs. Het beeld gaat op zwart, de microfoon wordt doorgegeven en van Amsterdam belanden we op de Griekse zee. Het verhaal vertelt van een vluchteling die dobbert op de boot naar Lesbos. Een andere vluchteling slaat overboord, en redt het niet.

De reis gaat verder en we komen nog verder weg van onze eigen omgeving te staan, of misschien juist niet: het aloude kerstverhaal van de drie wijzen wordt gedeeld. De reis vervolgt weer in oorlogsgebied. Een verpleegkundige in een Irakese stad staat voor de keus: blijven en helpen en de slachtoffers verbinden of kiezen voor de eigen veiligheid? De reis eindigt dicht bij huis. Een vrouw strijdt met zichzelf. Constant vergelijkt ze zichzelf met anderen. Is ze te dik, is ze te dun? Eet ze wel gezond? Dan is het stil, bijna een heilige stilte, tenslotte zijn we in een kerk. Dan klinkt er zachtjes muziek, maar het is geen kerkgezang. Het is de Nederlandse rapper Diggy Dex met het nummer Golven: Niemand heeft een idee van hoe alles loopt, hoe alles valt (…) en ik spring in het diepe, zo tegen de stroom in.”

Alles zeggen

Er komt beweging in de zaal. De een formeert de stoelen in kringetjes, de ander haalt het bier en de wijn uit de keuken. De organisatoren delen blaadjes uit met
gespreksvragen. ‘In welk karakter uit het bijbelverhaal herken je je?’ luidt de eerste vraag. “Bedoelen ze die uit het kerstverhaal, of uit een van de verhalen die we net gehoord hebben?” vraagt een jongen uit een groepje van vier mannen zich af. Twee dames komen laat binnen en krijgen een warm welkom van de mannen. Al snel krijgt het gesprek diepgang. Een van de mannen vertelt de anderen over zijn reis naar Iran, hoe eenzaam hij zich daar voelde bij mensen van wie hij de taal niet sprak. Een ander reageert en vertelt open over zijn worsteling met de kerk en het geloof. “Dit
vind ik het mooie aan De Leven”, zegt een van de dames tegen haar vriendin, die ze mee heeft genomen: “Het is open, je mag alles zeggen.”

Lees hier het hele artikel uit Volzin.